Releasejaar: 2016 Label: Metropolis Land: USA
Afspeelbron: vinyl LP, Metropolis (MET1027), 2016, USA
Muziek is, net als alles eigenlijk, iets wat iedereen op zijn eigen persoonlijke manier ervaart. Dat geldt uiteraard ook bij elk nummer en elk album zo. Ervaring wordt door vele zaken beïnvloed en dat is niet alleen smaak, maar soms ook achtergrond of een bepaald gevoel wat iets bij je oproept.
Allereerst roept deze muziek al snel associaties op met oude en nieuwere bands in het genre. Zelf noemt de band als invloeden: ‘(early) Cure, Joy Division, Bauhaus, New Order, Echo and the Bunnymen, Interpol ’. Voor mij is post-punk een genre dat me enorm aanspreekt door een bepaalde lading die het meestal draagt. Soms kan een productie me te glad klinken of de emotie te gemaakt klinken en wordt iets een soort schijnvertoning. Niet dat het dan persé zo is, maar dat is dan hoe ik het ervaar.
Nu kan ik me niet herinneren of ik al wist dat Eric Miranda, de zanger, op vrij jonge leeftijd en door voor de buitenwereld onbekende oorzaak al was overleden toen ik dit album voor de eerste keer hoorde, maar ik kan niet ontkennen dat het van invloed is op hoe ik dit album ervaar. Juist doordat de oorzaak niet bekend is gemaakt, heb ik wel een vermoeden dat het zelfmoord is geweest. Met die gedachten in het achterhoofd krijgt het album voor mij toch een andere lading. Het zet me ook aan de teksten wat meer onder de loep te leggen dan ik gebruikelijk doe.
Met dit review heb ik even gewacht tot ik het vinyl eindelijk thuis had ontvangen. Bij de eerste draaibeurt galmt ‘Face in the Crowd’ de huiskamer binnen. Ik vind het jammer dat dit iets te letterlijk zo is. Het hele nummer galmt me teveel. Ik vind de productie hier dus niet al te sterk en dat is zonde natuurlijk. Het nummer zelf vind ik intens. Naar mijn idee gaat het over vervreemding en angst. Los van de productie klinken de muziek en zang erg goed.
Het is jammer dat het eerste nummer zo galmt, omdat ik denk dat een hele groep mensen die alleen even een eerste stukje van een album luistert om te horen of het wat is hier al afhaakt, terwijl het allerbeste dan echt nog moet komen. Het tweede nummer, ‘Won’t Get the Best of Me’ klinkt namelijk al helemaal anders. Het kan natuurlijk dat de reverb hier hetzelfde staat afgesteld als in het eerste nummer, maar het klinkt in elk geval niet zo. Het nummer klinkt in zijn geheel veel gedoseerder, waardoor er geen brij ontstaat maar ruimte. Hier hoor je pas echt goed de mooie zangstem van Eric Miranda, die ook heel mooi melodieus zingt. Nu het storende van de (overdreven) galm weg is, is het pas echt genieten geblazen. Elk instrument is nu hoorbaar en komt precies op het juiste moment. En Miranda weet ook precies de juiste snaar te raken met zijn stemgeluid: het fluweelzachte gecombineerd met zijn intense uithalen is om de rillingen over je lijf van te krijgen. Tekstueel gezien is dit nummer zo pijnlijk, zeker als je de achtergrond kent en als het klopt wat ik denk. Wat voor strijd moet er gaande zijn geweest in Eric Miranda. Die wens om te sterven, maar tevens weten dat dat niet zo hoort te zijn en er tegen vechten.
‘Wait Now’ is weer andere koek. Dit is gewoon lekker het volume opengooien en los gaan op een post-punk rocker. Kort maar krachtig is hier meer dan op zijn plaats.
‘Audio Drones’ is natuurlijk de aanloop naar het nummer ‘Terror (Is a State of Mind)’. Houd dat volume maar open, zou ik zeggen. Bas en drums knallen je speakers door, galmende gitaar komt er doorheen gieren en dan die stem…. Deze man had een laag dat zo lekker klinkt dat ik even niemand kan bedenken die dit kan evenaren. En waar ik nogal wat andere zangers ken die bijvoorbeeld een knauw in hun stem hebben of iets dat me op een gegeven moment wat gaat irriteren, klinkt dit in mijn oren ronduit perfect. De emotie die eruit komt als Miranda naar zijn hoog gaat is compleet weergaloos. Het nummer gaat uiteraard over terreur en de angst die je daarvoor kunt hebben, het zinloze en de pijn die hij er door voelt. Hij is zich er echter van bewust dat angst iets is dat zich in je hoofd afspeelt en lijkt hier met dit nummer korte metten mee te willen maken. Dit nummer kan mij echt raken (niet doorvertellen, maar de tranen sprongen zojuist in mijn ogen). Zoals ik al zei is ook dit nummer ervoor gemaakt om hard te draaien en… er mag weer gedanst worden! Overigens, als je het vinyl hebt is dit ook een spetterende afsluiter van kant A.
‘High Line’ is voor mij de opener van kant B. Als opener niet het sterkste nummer, vind ik. Het voelt vrij luchtig, al is het onderwerp ook niet erg luchtig natuurlijk. Het gaat naar mijn idee over een verlangen naar een verloren liefde, de wens om die herinneringen zo sterk mogelijk vast te houden en het besef dat op deze aardbol liefde kan sterven. Qua muziek / melodieën moet ik bij dit nummer steeds denken aan ‘Love Will Tear Us Apart’ (Joy Division) in combinatie met ‘Inbetween Days’ (The Cure).
‘Edison’s Medicine’ is met vijfenhalve minuut het langste nummer van dit album. Ik vind het een sterk punt dat de nummers niet teveel zijn gerekt op deze plaat. Ze behouden daardoor voor mij hun kracht. ‘Edison’s Medicine’ is iets langer dan gemiddeld, maar heeft dan ook een stukje introtekst, dat al heel veelzeggend is. Op de website van In Letter Form (die ze zo lang mogelijk in leven willen houden als herinnering aan de band en Eric Miranda) vind je ook alle songteksten. Daar staat tussen haakjes achter dit nummer ‘An Agnostic’s Apology’. Een agnost is iemand die geen overtuiging heeft van het wel of niet bestaan van een hogere macht. In de introtekst hoor je de stem zeggen dat de reden waarom we dood gaan is om erachter te komen waar het nu eigenlijk allemaal om draait. Met andere woorden: een agnost weet het allemaal niet en de dood geeft de antwoorden. Edison’s medicine is een therapie die zwaar depressieve mensen kunnen krijgen. Miranda zingt ‘Edison’s medicine has got me down, again’. Als ik de tekst van dit nummer lees krijg ik kippevel. Het is complete wanhoop en uiteindelijk een excuus voor de keuze voor de dood. Ik denk ook dat Miranda heel veel moeite heeft gehad met het verwerken van de dood van zijn moeder. Op de hoes staat bij ‘In memoriam’ ook Judith Miranda. Ik denk dat het zijn moeder was, maar zou ook zijn vrouw geweest kunnen zijn. Los van de diepgang die dit nummer tekstueel kent, vind ik het ook een enorm sterk en mooi nummer. Zonder kennis van de achtergrond is het al mooi, maar met die kennis wordt het een nummer waarbij je de rillingen over het lijf kunnen lopen. Er spreekt zoveel wanhoop uit en misschien ook wel de eerste stap richting de bevrijding: de dood.
‘111’ geeft me een beetje een New Order-gevoel. Ik weet niet zeker waar de titel voor staat. In Nieuw Zeeland is het het noodnummer, maar de band komt uit de VS. Ik vind het op zich wel een aardig nummer, maar het is vrij ingetogen en pakt me niet in het bijzonder.
‘Rain Prelude’ is uiteraard de inleiding tot ‘Reflecting the Rain’, wat ik een mooi nummer vind. Qua sound is het een combinatie van New Order en The Cure, een geijkte sound in het new wave genre dus. Het klinkt daarom direct vertrouwd en dat kan ook best lekker zijn.
‘Mal de Mer’ betekent zeeziek. Dit nummer heeft Eric Miranda in zijn geheel alleen opgenomen. Denk qua stijl in de richting van een rustig liedje van Depeche Mode. Het lijkt te gaan over vervreemd zijn van jezelf en/of niet kunnen aarden in dit bestaan. Het is een klein liedje, dat ik nog wat verder op me in moet laten werken. Ik denk namelijk dat het niet voor niks de afsluiter is van het album.
In zijn geheel genomen vind ik dit een sterk album met als grootste uitschieters ‘Won’t Get the Best of Me’, ‘Terror (Is a State of Mind)’, ‘Edison’s Medicine’ en ‘Reflecting the Rain’, maar de rest luistert ook uitstekend weg. Wat mij betreft een aanrader voor iedereen die interesse heeft in wat meer recente post-punk.
Luister signature song: Edison’s Medicine
New Wave & Post-Punk Reviews 