Allez Allez | African Queen

Releasejaar: 1981  Label: Scalp Records  Land: België

Afspeelbron: vinyl EP, Scalp Records (1A 032 64674 Z), 1981, Holland

Allez Allez was een Belgische band die funky new wave maakte. Ze brachten in hun korte bestaan een EP, een LP en een aantal singles uit.

African Queen is hun zelfgeproduceerde debuut EP (of mini-album) uit 1981. De A kant van het vinyl wordt gevuld door 3 ritmische funky nummers. De eerste vergelijking die in me op komt qua sound is Talking Heads, maar dan aangevuld met saxofoon. Helaas vind ik de nummers geen van drieën onderscheidend of eruit springen. Het groove’t allemaal prima door en met je verstand op nul op de dansvloer zou dat best zijn effect kunnen hebben, maar om zo naar te luisteren heeft het voor mij te weinig te bieden. De zangeres maakt het er ook niet beter op. Het is voornamelijk praatzang (soort rappen dat me doet denken aan ‘Hey you the rock steady crew…’) en wat kreten, wat me allemaal weinig doet.

Waarom dan toch een review van deze EP? Dat komt door de B kant van deze plaat. Daar staan slechts twee nummers op, maar beide worden door een groepje mensen (al zijn dat voornamelijk Belgen) als cult-klassiekers gezien.

Het nummer Allez Allez is lekker opzwepend en heeft duidelijk meer inhoud dan de drie nummers op de A kant. Hier niet alleen doorgaande funky ritmes en basjes, maar wat meer afwisseling en natuurlijk de breaks waarin je volmondig mee kan zingen “Allez allez, allez allez…”.

African Queen (Pour La Grace) doet al direct sterk denken aan Grace Jones, met name de zang. Niet geheel toevallig, want het is dan ook een ode aan deze excentrieke dame van Jamaicaanse afkomst. Het is een wat trager nummer met percussie (al of niet uit een elektrisch apparaat) en een lekkere bass groove, die zwoel aanvoelt. Afrikaans gebrabbel en oerwoudgeluiden doen bijna ongepast aan, maar die nemen we maar voor lief. Tenslotte was het 1981. 😉

Al met al is dit een plaat die voor de B kant wel leuk is om te hebben, maar wel enigszins teleurstelt door de matige A kant, al kan die op zijn tijd wel lekker zijn hoor.

Luister signature song:  Allez Allez

 

Airstrip 1 | Longer to Live

Releasejaar: 1981  Label: Oval  Land: UK

Afspeelbron: 12 inch single, Oval (OVEP 19/84), 1981, UK

Airstrip 1 (ook wel Aistrip One) is een Engelse band (waarschijnlijk uit Londen) uit de hoogtijdagen van de new wave. Er is weinig van ze bekend, behalve dat ze vier releases hebben, waarvan één cassette (eigen beheer) en drie 12 inch singles. De cassette ‘Nothing Is Forever’ en de 12 inch ‘Longer to Live’ zijn naar mijn idee hun interessantste releases. De twee latere 12 inches (op Polydor) klinken heel anders, meer poppy.

Op deze 12 inch staan drie nummers. Als we ‘Longer to Live’ horen, voelen we direct de ernst en de kracht die er vanuit gaat. Dit is wat ik noem een vette productie. De ritmesectie zet een fantastische groove neer die je direct doet opveren om mee te bewegen. De gitaar kan zowel dreiging creëren als een skageluid ter ondersteuning van de groove. Het geheel doet denken aan het betere werk van The Comsat Angels, Opposition en ook The Sound. Natuurlijk is het dan interessant om te kijken door wie dit alles is geproduceerd. De naam die we dan tegenkomen is niet de minste: Nick Robbins. Deze producer en engineer heeft zijn naam ook al mogen verbinden aan enkele albums van The Sound. Vermoedelijk is hij voor een groot deel verantwoordelijk voor de urgentie die doorklinkt in het geluid. De zanger heeft ook een prima stemgeluid, een klein rauw randje en lichte neusklank. Hij weet het overtuigend te brengen, doet wel iets denken aan Mark Long (Opposition) maar dan wat minder intens.

Deze 12 inch heeft, zoals ze dat noemen, een dubbele A kant. Op kant 2, de AA kant, staan de andere twee nummers. ‘English Gun’ is een wat meer up-tempo nummer. Ook hier horen we weer zo’n fijne productie. De snelheid van het nummer werkt opzwepend. Je hoort zowel de punkinvloeden er nog in als bijvoorbeeld invloeden van een band als The Police.

‘Crime’ is alweer de afsluiter van deze fijne 12 inch. We horen een zelfde recept als in ‘Longer to Live’ en opnieuw die urgentie en overtuigingskracht, zoals we die ook kennen van The Sound. Het gitaarspel met de flageolettonen maakt het helemaal af.

Alles bij elkaar vind ik dit een prima 12 inch, die ik graag luister. Het is een mooie aanwinst in mijn collectie. Nu de cassette ‘Nothing Is Forever’ nog, maar die zal ik niet zo snel tegenkomen, ben ik bang.

Luister signature song: Longer to Live