The Cure | Disintegration

Releasejaar: 1989  Label: Fiction  Land: UK

Afspeelbron: CD, Fiction (839 353-2), 1989, Duitsland

Dit review dateert van 18 december 2006, toen ik het had geplaatst op musicmeter.nl. Mogelijk zal ik ooit nog eens een nieuw review schrijven van dit album. In dat geval zal ik het uiteraard hier plaatsen.

—

Dit vind ik zo’n geniaal album! Daarom leek het me leuk eens een keer elk nummer ervan apart te bespreken.

Plainsong:

Wat een opening, die belletjes en dan bijna vanuit het niets in een orgasme terechtkomen, dan de schoonheid van een eenvoudig gitaarmelodietje en dan na bijna 3 minuten een dromerige zang en dat alles in een sfeer die een weemoedig verlangen uitstraalt.
En dan dan dan … is de reis inmiddels begonnen… wees voorbereid op veel kippevel.

Pictures of You:

Wat een prachtig melodieus nummer is dit toch. Zelfs na het tig keer gedraaid te hebben kan ik er nog van genieten. Het gevoel dat het nummer uitdraagt neem ik steeds weer over alsof het nummer steeds opnieuw in me kruipt. En weer zo’n prachtige dichterlijke, toch ook wel weer overgeromantiseerde tekst natuurlijk… Lang (en misschien nog steeds wel) één van mijn favoriete nummers geweest.

Closedown:

Toch wel een beetje de sfeer die bijvoorbeeld Atmosphere van Joy Division ook oproept. Ik ben gek op dit soort drums ook. Uiteraard nemen we ruim 2 minuten de tijd voor de zang begint en ze flikken het steeds weer dat je geboeid blijft door de schoonheid van de combinatie van synth en gitaarloopjes. Ergens is het allemaal zo eenvoudig, maar zo geniaal in elkaar gedraaid dat het bijna onwerelds klinkt. Prachtig nummer!

Love Song:

Even weer met beide benen op de grond, best wel een lief liedje. Ligt zeer commercieel in het gehoor vergeleken met de meeste andere nummers op dit album, maar niet op een storende manier zoals op latere albums nog wel eens het geval was. Een mooi liedje.

Last Dance:

Een slepend nummer met een huilende gitaar die je van begin tot eind in zijn greep houdt. En een tekst die een verlangen naar het verleden uitdraagt. Pakkend nummer.

Lullaby:

Dit nummer ben ik helaas een beetje zat en ik kan dan ook even niet meer zo goed zeggen wat ik ervan vindt.

Fascination Street:

Dit nummer heeft me gevoelsmatig nooit zo geraakt, voornamelijk omdat ik mijn gevoel er nooit zo in kwijt kon. Wel is het een briljant nummer, zeker kwa opbouw, word je als het ware opgezogen, tot zweven gebracht en meegesleurd in een trip door Fascination Street.

Prayers for Rain:

Ultiem bombastisch nummer dat gedragen wordt door de drums en de lage synth het hele nummer door. Het draagt je heerlijk mee en dat is al een genot op zich, maar gevoelsmatig zou er best nog een climax mogen komen, die uiteindelijk uitblijft. Alsof het met opzet is gedaan, heeft de live versie die climax wel als Robert geloof ik een halve minuut lang ‘Raaaaaaaaaaaaaaaaaaaain’ aanhoudt. De live versie (van Entreat) mag je dus van dit nummer zeker niet missen.

The Same Deep Water as You:

Al liggend op mijn bed in het donker draaide ik dit nummer destijds. Dit is echt een emotionele trip van bijna 10 minuten, heb er geen woorden voor, deze moet je gewoon luisteren. Ik had me ooit bedacht dat dit nummer als ik dood ga maar op mijn begrafenis gedraaid moest worden, maar achteraf vind ik dat ik dat de nabestaanden niet aan kan doen, wordt een iets te zware begrafenis dan. 

Disintegration:

Ik heb nooit zo veel met dit nummer gehad, maar het doet niks af aan de cd, want het is wel een heel goed nummer. Is een gevoelskwestie, kan er mijn gevoelens niet zo in kwijt. Het zinnetje “I never said I would stay till the end.” Kon ik dan wel weer wat mee…
Nadeel van zo’n extreem goede cd, die met name veel gevoelens oproept, is dat er dan altijd wel enkele nummers opstaan die ook steengoed zijn, maar gewoon wat minder mijn gevoel raken; dit is er dus zo één. Het mooie daaraan is dat andere mensen dan juist weer wél wat met die nummers hebben.

Homesick:

Een prachtig nummer met een mega-lang intro dat begint met mooi samenspel van piano en basgitaar. Eén van de kunsten die The Cure beheerst is toch wel het door elkaar laten lopen van verschillende melodielijnen. Ik vind dit eigenlijk de afsluiter van de cd. Robert zingt “Just one more…” en klinkt uitgeput.

Untitled:

En als ik dan dit nummer weer erna hoor, denk ik, nog een afsluiter… Deze cd heeft gewoon 2 afsluitende nummers. Deze vind ik, denk ik, net wat minder dan de vorige maar dan nog is het een mooi nummer met een prachtige tekst. En als dan na dit nummer de stilte aanbreekt kun je 2 dingen doen: óf je zet hem gelijk weer op, óf je neemt eerst even wat tijd om alles te verwerken…

Dit album is voor mij echt het neusje van de zalm. Van alle albums die ik ken, heeft deze waarschijnlijk het meest in me losgemaakt. Het is een gevoelsplaat en als hij je heeft geraakt ben je voor eeuwig verkocht.

Luister signature song: Pictures of You