The Wake | Harmony

Releasejaar: 1982  Label: Factory  Land: UK

Afspeelbron: vinyl LP, Factory (FACT 60), 1982, UK

The Wake is een Schotse band (Glasgow) die ik leerde kennen nadat ik Joy Division had leren kennen. Het is tenslotte ook een band op Factory Records. In de credits van Harmony staat ook een belangrijke naam. Chris Nagle is namelijk zowel engineer als producer op deze plaat en eerstgenoemde was hij onder andere ook op Unknown Pleasures. Deze man heeft veel samengewerkt met Martin Hannett, de man achter de inmiddels beroemde Joy Division-sound. Factory en Chris Nagle zijn dus namen die enigszins verwachtingen scheppen.

Harmony bevat slechts 7 nummers, duurt ongeveer een half uur en is daarmee eigenlijk een mini-album. De plaat start met ‘Judas’ met een nummer dat direct de toon zet. Het statische bas- en drumgeluid, een ernstig klinkende synth en vrij eentonige donkere zang, het is wat past bij Factory. Je hoort natuurlijk de invloeden van Martin Hannett en Joy Division in deze muziek. En ook New Order klinkt erin door. Een jaar eerder was Chris Nagle ook engineer op hun album Movement.

Voor wie van deze sound houdt is het al snel smullen geblazen, maar het gevaar is aanwezig dat een band daardoor wordt weggezet als een slap aftreksel van voornoemde bands. In het geval van deze plaat zouden we The Wake daarmee ernstig tekort doen. De hypnotiserende klanken van een nummer als ‘Patrol’ maken het wat mij betreft een klassieker in het genre. Je kunt je met gemak een dansvloer vol vaag uitziende en dansende mensen voorstellen, die hierop helemaal los gaan. Ik zou daar maar al te graag tussen staan, net als op die gouden avonden van weleer in de Baroeg (Rotterdam).

Dit is wat dit album te bieden heeft: een lekker Factory-geluid, donkere sferen en een hoog dansbaarheidsgehalte. Soms misschien wat eentonig, mede door de vrij vlakke zang, maar vervelend vind ik het nergens. Daar komt bij dat deze plaat naar een gigantisch hoogtepunt toewerkt. Het laatste nummer ‘An Immaculate Conception’ is namelijk een van mijn all-time favorite new wave-nummers. De prachtige opbouw in spanning om vervolgens los te gaan in een geweldige climax, waarin synth, gitaar, drums en bas het nummer de lucht in tillen en je als luisteraar daarin volledig meenemen, maakt dat ik dit nummer gerust zou kunnen noemen als je me zou vragen om een prototype new wave-nummer. Dit is wat je noemt een finale, een terechte albumafsluiter, die je zo verloren achterlaat dat je nog maar twee dingen kunt doen: verbijsterd in stilte  je ervaring verwerken of het nummer direct opnieuw opzetten.

Luister signature song: An Immaculate Conception