Party Day | Glasshouse

Releasejaar: 1985  Label: PartyDay Records  Land: UK

Afspeelbron: vinyl LP, PartyDay Records (FXLP 401), 1985, UK

Party Day, een bandnaam die hier goed op zijn plaats is. Niet dat dit nou zo’n feestplaat is, in tegendeel, maar het is wel één groot feest om naar te luisteren. Niet alleen is het een feest der herkenning, omdat alle invloeden onmiskenbaar goed hoorbaar zijn, maar het is ook dusdanig uitgevoerd dat het als een warm bad is voor je oren. Het is een cocktail waarin de groten der aarde uit het genre smaakvol bijeen worden gebracht tot wat Party Day is genoemd. Ik kan het dan ook niet laten hier en daar wat herkenningspunten te noemen.

‘Rabbit Pie’ heeft al direct iets herkenbaars. Ik moet sterk aan The Sound denken, maar dat geeft niks. Het klinkt tenslotte zalig. De zanger heeft iets fragiels in zijn stem. Ik kan me zo voorstellen dat sommigen zouden vallen over het stemgeluid, maar voor mij is het prima, het heeft iets puurs.

Het tweede nummer van de plaat, ‘Firehorse’, deed mij nog eens naar het jaartal van dit album kijken. 1985, hetzelfde jaar als The Head on the Door van The Cure. Ik hoor hier de riff van ‘Push’. Niet dat dit nummer een kopie is van genoemd nummer, maar ik kan me zo voorstellen dat een onbewuste inspiratie hier een rol heeft gespeeld. Dit is tevens wat deze plaat gewoon ook lekker maakt, zoals ik ook al in mijn inleiding schreef.

‘Carousel’ zit vol vuur en overtuigingskracht. Deze band zet hier een heerlijke vette sound neer waarbij alles klopt. Deze gasten weten echt waar ze mee bezig zijn. Zeker ook de drummer speelt hierbij een belangrijke rol en de zanger gooit zijn hele ziel en zaligheid erin.

Onmiskenbaar heeft Twenty Four Hours van Joy Division model gestaan voor het nummer ‘Atoms’, maar ik hoor ook de sound van Modern English’ ‘Mesh & Lace’ terug. Alles bij elkaar daardoor een nummer met een lekkere drive.

Gitaarfeedback, drums en een vette bas klinken als een opstartende motor die het nummer ‘Boredom’ in gang zet. Opzwepende en bezwerende klanken om je op mee te laten voeren. De eentonige klaagzang maakt het af.

‘Grace’ heeft de zalige opbouw waar we allemaal van dromen bij een post-punk nummer. Een beetje als A Forest, maar dan anders. Ik kan het keer op keer horen op hard volume. Het is een klassieker, maar dan zonder de bekendheid daarvan.

Woede en frustratie komen tot uiting in ‘Row the Boat Ashore’. Energiek en overtuigend. Ik begrijp dan ook niet waarom dit album niet bekender is geworden en deze band nooit verder is gekomen dan twee albums uitgebracht in eigen beheer. Vermoedelijk waren ze dat wel als deze plaat in 1981 was uitgebracht.

Ook het laatste nummer ‘Athena’ klinkt weer ongelofelijk vet. De heerlijke ritmische opbouw doet mij opveren als een jonge God en door de kamer heen stuiteren alsof de tijd 30 jaar heeft stilgestaan. Dit behoort gemakkelijk tot de betere post-punk.

Dit album is er wat mij betreft eentje die je niet mag missen als liefhebber van het genre.

Luister signature song: Grace