The Decorators | Tablets

Releasejaar: 1982  Label: Red Flame  Land: UK

the-decorators-tablets-1982

Afspeelbron: vinyl LP, Red Flame (RF 1), 1982, UK

The Decorators was een Engels bandje, opgericht in 1979 in Acton, West London. Ze hebben maar een jaar of vijf bestaan en dit is hun enige langspeler. Ze hebben nog een mini-album (‘Rebel Songs’) en enkele singles uitgebracht.

Hoewel het allemaal niet heel erg new wave of post-punk klinkt, mag deze plaat daar toch wel onder geplaatst worden, vind ik. De muziek is een mix van funk, (indie-)rock en ballad-achtige nummers. Het lijkt er eigenlijk op dat deze band gewoon heel eigenwijs de muziek speelt die ze leuk vindt en dat maakt het een leuke afwisselende plaat, die niet vastgeroest zit aan één stijl. De zanger heeft een stem die ergens tussen die van Richard Butler (The Psychedelic Furs), Lou Reed en Lloyd Cole inhangt en daarmee het eigenzinnige stemgeluid dat prima past bij de muziek.

De albumopener, ‘Strange One’, is een nummer met een lekkere funky inslag, dat qua ritme wat doet denken aan ‘Life in the Gladhouse’ van Modern English. Het is in elk geval direct duidelijk dat we hier te maken hebben met een aantal prima muzikanten, waarbij de bassist en de drummer er uitspringen door de prominente rol die ze hier innemen. Dit nummer is als enige van deze plaat op single uitgebracht.

Wat ook opvallend is op deze plaat is de saxofoon die overal doorheen dwarrelt. Dan weer op de voorgrond, dan weer meer ondersteunend, maar altijd wel aanwezig. Ook piano is hier en daar van de partij. In ‘We Know It’ resulteert dat zelfs in een wat blues-rock-achtige sound.

‘Hidden Hands’ is een echte ballad en ‘Headlights’ een vrij onopvallend indie-rock nummer. Het nummer dat op de A kant naar mijn idee boven de rest uitsteekt is ‘Absent Friends’. We horen een drumgeluid dat bij new wave en post-punk gangbaar is, maar het geheel is toch net weer even anders dan wat we gewend zijn, met name ook door het melodieuze van de saxofoon. De fijne drive houdt het geheel tot het einde toe goed in stand. ‘Red Sky Over Wembley’, de afsluiter van de A kant, geeft me een beetje een Echo & The Bunnymen-gevoel, al kan ik niet eens goed plaatsen waarom.

De B kant begint met de fijne ballad ‘American Ways’ om daarna in het vlotte funky nummer ‘Half World’ terecht te komen, dat niet alleen goed gevuld zit met freaky basspel, maar ook de saxofonist gaat even goed los. Ook ‘Without You’ is een heel aardig ballad-achtig nummer, waarin ook een rol is weggelegd voor een orgeltje. ‘We Know It Part Two’ is een wat rauwer nummer. Even los van de saxofoon doet het me wel wat aan Velvet Underground denken. De afsluiter, ‘Curious’, is een wat slepend nummer, dat voor een groot deel wordt gedragen door de saxofoon en een rauw zanggeluid.

Hoewel we het hier natuurlijk niet over een new wave-klassieker hebben, is dit alles bij elkaar toch best een leuke plaat die na een aantal draaibeurten ook in staat is te groeien. De productie was in handen van Rob Keyloch, die onder meer heeft gewerkt met Department S en The Meteors. Mixing engineer op deze plaat is Neil Richmond, die met onder meer Kissing The Pink en Seventh Wave heeft gewerkt.

Luister signature song: Absent Friends

Airstrip 1 | Longer to Live

Releasejaar: 1981  Label: Oval  Land: UK

Airstrip 1 - Longer to Live (1981)

Afspeelbron: 12 inch single, Oval (OVEP 19/84), 1981, UK

Airstrip 1 (ook wel Aistrip One) is een Engelse band (waarschijnlijk uit Londen) uit de hoogtijdagen van de new wave. Er is weinig van ze bekend, behalve dat ze vier releases hebben, waarvan één cassette (eigen beheer) en drie 12 inch singles. De cassette ‘Nothing Is Forever’ en de 12 inch ‘Longer to Live’ zijn naar mijn idee hun interessantste releases. De twee latere 12 inches (op Polydor) klinken heel anders, meer poppy.

Op deze 12 inch staan drie nummers. Als we ‘Longer to Live’ horen, voelen we direct de ernst en de kracht die er vanuit gaat. Dit is wat ik noem een vette productie. De ritmesectie zet een fantastische groove neer die je direct doet opveren om mee te bewegen. De gitaar kan zowel dreiging creëren als een skageluid ter ondersteuning van de groove. Het geheel doet denken aan het betere werk van The Comsat Angels, Opposition en ook The Sound. Natuurlijk is het dan interessant om te kijken door wie dit alles is geproduceerd. De naam die we dan tegenkomen is niet de minste: Nick Robbins. Deze producer en engineer heeft zijn naam ook al mogen verbinden aan enkele albums van The Sound. Vermoedelijk is hij voor een groot deel verantwoordelijk voor de urgentie die doorklinkt in het geluid. De zanger heeft ook een prima stemgeluid, een klein rauw randje en lichte neusklank. Hij weet het overtuigend te brengen, doet wel iets denken aan Mark Long (Opposition) maar dan wat minder intens.

Deze 12 inch heeft, zoals ze dat noemen, een dubbele A kant. Op kant 2, de AA kant, staan de andere twee nummers. ‘English Gun’ is een wat meer up-tempo nummer. Ook hier horen we weer zo’n fijne productie. De snelheid van het nummer werkt opzwepend. Je hoort zowel de punkinvloeden er nog in als bijvoorbeeld invloeden van een band als The Police.

‘Crime’ is alweer de afsluiter van deze fijne 12 inch. We horen een zelfde recept als in ‘Longer to Live’ en opnieuw die urgentie en overtuigingskracht, zoals we die ook kennen van The Sound. Het gitaarspel met de flageolettonen maakt het helemaal af.

Alles bij elkaar vind ik dit een prima 12 inch, die ik graag luister. Het is een mooie aanwinst in mijn collectie. Nu de cassette ‘Nothing Is Forever’ nog, maar die zal ik niet zo snel tegenkomen, ben ik bang.

Luister signature song: Longer to Live